عادت نیست

خیابان تنها بود

وخاطره ی مرد

برسنگفرش های بیهودگی

چروکید

تردیدکاج به افق دیدار دل بسته بود

چیزی در نی نی چشمان کودک بود

که از زیتون های مقدس

از ناکجا جاری بود

خود صداقت بود

فراموشی دروغی ماسیده

برلب

بیا به تنهایی

به لمس عشق.

.
برمی گردد

مرد

به تنهایی

به لمس عشق

به خیابانی بی نام

وردیف درختان را درآغوش می کشد